The show must go on..levenskunst

‘We maken een wandeling door het toverbos met zijn bijzondere bomen. Diep in mijn hart, in mijn ziel voel ik dat ik op het punt sta een belangrijke beslissing te nemen. Mijn maatje, de vader van mijn kinderen moet ik loslaten. Het zal beter zijn voor hem, voor mij en uiteindelijk ook voor onze mooie zonen Nick en Bob.  Het geeft mij verdriet, doet enorm veel pijn, maar ik weet, voel dat het goed is. Eindelijk is de stap  genomen, de knoop is doorgehakt, een besluit staat vast. We voelen beiden dat het zo is. De laatste jaren zijn zwaar geweest, emotioneel en fysiek, te weinig tijd om te reflecteren. ‘ The show must go on’, was het centrale thema. In oktober is er tijd voor rust en reflectie. Een week voor mijzelf om emoties en gevoelens te doorleven. Deze week totale rust en ontspanning veroorzaakt eerst intens verdriet, maar ook intens plezier, twee emoties die zich dicht bij elkaar bevinden. November is moeizaam, december brengt de doorbraak. Moeiljke stappen, het rolpatroon is doorbroken. Mede daarom wordt ik soms op het verkeerde been gezet. Toch realiseer ik mij dat ik het enige juiste besluit heb genomen. Mijn gevoel wordt keer op keer bevestigd: ik mag niet vluchten in mijn werk, ik moet helemaal niet vluchten. Genieten van alles wat mij dierbaar is, mijn heerlijke binken, genieten van de natuur, van mensen, van boeken, van familie. De zintuigen optimaal gebruiken, voelen, kijken, luisteren en zien. De energie begint te stromen, direct al na die zondag.Die nieuwe of teruggekomen energie is positief. Ik wil liefde zijn voor mijn dierbaren. Ik voel rust, verdriet maakt plaats voor acceptatie. Het proces van loslaten is in gang gezet. Het loslaten van ons mooie huis in Oostvoorne. Uiteindelijk is dat maar ‘materie’. Wel een plek waar vele zintuigen geprikkeld worden. Het genot van het groen, de prachtige bomen, het luisteren naar de vogels, het ruisen van de wind, het voele van de bomen en de zon op je huid. Ons beeldschone witte romantische huis heeft sfeer. Het is een vruchtbaar huis, 2 zonen zijn daar gemaakt, onze Niels en onze Bob. Deze 2 kindjes moesten geboren worden. Zo voelt het voor mij. Niels heeft mij doen beseffen dat er meer is tussen hemel en aarde. Hij heeft mij laten zien hoe weinig liefde zijn vader mij kan geven. Bob heeft de deur van mijn hart geopend. De liefde is gaan stromen, door al mijn aderen, in al mijn porien, tot in mijn vingertoppen. Door Bob ben ik gaan beseffen dat zijn vader mij niet begrijpt en mij niet aanvoelt. Hij lijkt geprogrammeerd, zoals het hoort, niet zoals hij wil of voelt. Het lijkt alsof zijn emoties niet aan staan of niet geleerd heeft ze te gebruiken. Ik vraag mij af waarom ik dat nu pas zie. Wilde ik dit zien zien of had ik zelf ook mijn emoties uitgeschakeld? Zijn ze pas weer goed in gang gezet na Bobs geboorte? Besef dat het poortje van liefde is open gegaan en de liefde heen en weer stroomt. Vanaf dat moment gaat alles beter, durf weer op pad te gaan en neem weer de leiding over mijn leven en werk. Projecten zijn succesvol en oude relaties worden hernieuwd.’  Dit is een passage uit mijn dagboek in 2004. In die tijd ontstond mijn interesse voor levenskunst, 10 jaar later pubiliceerde ik een ‘abc van levenskunst’ coach ik mensen individueel en in groepen om meer van hun leven te genieten. Bob is inmiddels een puber en weet nog dagelijks mijn hart te raken.